Það er pottþétt ekki opið.

Það er alltof dimmt til að vera opið.

Samt var hurðin var opin.

Matsölustaðurinn hét Asie Neptune (Neptúnus Asía?), ritað með þykkum rauðum stöfum á skærgrænu skilti. Kexi og sögumaðurinn hengu á hurðarhúninum, hikandi….. Annað þeirra var svo nálægt því að stinga upp á því að fara eitthvað annað…

En þá kom hún…. 

Hlaupandi úr myrkrinu.

“Komið inn, komið inn, komið inn, komið inn,” sagði hún. Tók utan um úlnliðinn á sögumanninum og dró hana inn fyrir. Kexi elti. Lítið fyrir hann að gera, einan fyrir utan.

“Setjist bara þar sem þið viljið.” Konan talaði af svo miklum ákafa að það hefði verið ókurteisi að hlýða henni ekki.

Það var enginn inn í salnum. Auðvitað settust þau við gluggan. Óþarfi að fara innar í salinn. Inn í myrkrið.

Sögumaður: Af hverju er svona mikið myrkur hérna inni… Er það ekkert skrítið?

Kexi: Kannski eru þau að spara rafmagn. Þú veist… Það er orðið svo dýrt út af stríðinu.

Sögumaður: Já, einmitt. Slökktum við á ofninum áður en við fórum út? 

Matseðlarnir voru úr plasti, borðdúkurinn var úr plasti og blómin voru úr plasti. Konan var í svuntu úr plasti og það skrjáfaði í henni þegar hún hljóp um rýmið. 

Kexi: Ég ætla að fá mér forrétt og aðalrétt. 

Þau pöntuðu. 

—- ATBURÐARÁS 1 —-

-> Maður gengur inn.

-> Hann brosir til Kexa og sögumannsins, segir verði ykkur að góðu. (Þau eru ekki komin með matinn sinn).

-> Hann er langur með galopin augu.

-> Hann gengur löngum hægum skrefum, innar í rýmið.

-> Hann blandast myrkrinu.

-> Hann blandast myrkrinu meira.

-> Hann sest niður á innsta borðið. Snýr samt í áttina að Kexa og Sögumanninum (ath. mikilvægt seinna.)

-> Hann pantar.

—- LOK ATBURÐARÁSAR 1 —-

Einhversstaðar í myrkrinu er láréttur kæliskápur fyrir útstillingar. Svona eins og í bakaríum. Hann er eini ljósgjafinn í rýminu. Sömuleiðis eini hljóðgjafinn, fyrir utan svuntuna. Hún skrjáfar. Hann suðar.

Sögumaður: Er það bara ég eða er óvenjumikil þögn hérna inni?

Kexi: (Hátt og snjallt) Ha? Varstu að segja eitthvað?

Sögumaður: Fyndinn ertu.

Litla konan í svuntunni hljóp að kælinum. Hún náði í eitthvað úr kælinum og hljóp inn í eldhúsið sem var alveg innst í rýminu. Þar gargaði hún eitthvað. Kom svo hlaupandi fram alla leið að borðinu við gluggann. Það skrjáfaði í henni. Kexi og sögumaður settu sig í stellingar og tóku hendur af borðinu. Konan setti sitt hvorn diskinn fyrir framan þau, sagði verði ykkur að góðu og hljóp til baka. Allt á undir fimm mínútum. 

Kexi: Ætli hún hafi sett persónulegt met?

Sögumaður: *Hlær* 

Þau fá sér bita.

Maturinn var allt í lagi, þangað til hann hætti að vera allt í lagi og byrjaði að vera pínu skrítinn á bragðið. 

Sögumaður: Hvað er þetta gráa?

Kexi: Ég held að þetta sé nautahakk.

Sögumaður: Oj bara…

Kexi: Þetta er samt alveg ætt…

Sögumaður: Já… mitt líka…

—- ATBURÐARÁS  2 —-

-> Litla konan kemur hlaupandi úr eldhúsinu með þrjá diska.

-> Hún leggur einn á borðið hjá manninum í myrkrinu og segir verði þér að góðu.

-> Hún leggur hina tvo hjá Kexa og sögumanninum og segir verði ykkur að góðu.

-> Önnur lítil kona gengur inn.

-> Hún horfir til Kexa og sögumannsins og brosir.

-> Hún segir verði ykkur að góðu. (Alltof hátt, hún er ekki búin að venjast þögninni.)

-> Hún bendir á Kexa og sögumanninn, horfir til afgreiðslukonunnar og spyr: “Hvað eru þau að borða?” (Ennþá of hátt)

-> Afgreiðslukonan svarar. 

-> Litla konan (viðskiptavinurinn) sest á borð ekki langt frá Kexa og sögumanninum.

-> Kexi fær sér bita og grettir sig.

-> Sögumaður fær sér bita og grettir sig.

-- LOK ATBURÐARÁSAR 2 —-

Sögumaður: Ég get ekki borðað þetta.

Kexi: Jú víst. Hættu þessu.

Sögumaður: Finnurðu ekki bragðið af þessu?

Kexi: Hvaða bragð.

Sögumaður: Gamla bragðið…

Kexi hættir að borða.

Sögumaður: Þetta súra… Sem var líka af forréttinum.

Kexi: Jú, ég finn það… Það er ekki gott.

Kexi heldur áfram að borða.

Sögumaður: Ætlarðu samt að borða þetta?

Kexi: Já, ég meina ég er að borga fyrir þetta.

Sögumaður: Oj. Ég get ekki borðað þetta.

-- ATBURÐARÁS 3 —-

-> Litla konan (viðskiptavinurinn) og litla konan (afgreiðslukonan) tala hátt saman.

-> Kexi fær sér bita.

-> Sögumaður grettir sig.

-> Litla konan (viðskiptavinurinn) hlær (alltof hátt).

-> Sögumaður horfir í kringum sig.

-> Sögumaður horfir inn í myrkrið.

-> Maðurinn í myrkrinu situr með súpuskál fyrir framan sig.

-> Hann sýgur upp munnfylli af skjannahvítum núðlum.

-> Hann horfir til sögumannsins. Augun hans eru jafn hvít og núðlurnar. 

-> Augun og núðlurnar eru ljósgjafi í myrkrinu.

-> Núðlurnar eru hljóðgjafi í myrkrinu.

-> Sögumaður kúgast.

-- LOK ATBURÐARÁSAR 3 —-

Sögumaður: Oj. Þetta er ógeðslegt. Ég get ekki borðað þetta.

Hún rótar í núðlunum. Færir þær til á disknum. Lyftir einni með gafflinum og ber hann upp að munninum. Hún kúgast.

Kexi: Hættu þessu.

Kexi treður kúffullum gaffli af núðlum upp í sig.

Sögumaður: Kexi, þetta er ógeðslegur matur. Þú verður örugglega veikur af þessu.

Kexi: Förum bara í bakaríið á eftir. Kaupum okkur Pain au chocolat. 

-- ATBURÐARÁS 4 —-

-> Litla konan (viðskiptavinurinn) er komin með matinn sinn sem var alveg eins og matur Kexa og sögumannsins.

-> Hún borðar matinn.

-> Hún hlær (alltof hátt) með matinn upp í sér.

-> Sögumaður kúgast.

-> Maðurinn í myrkrinu skóflar skjannahvítum núðlum upp í sig.

-> Sögumaður kúgast.

-> Kexi treður kúffullum gaffli af núðlum upp í sig.

-> Sögumaður kúgast.

-> Hún rótar í núðlunum.

-> Hún kúgast.

-- LOK ATBURÐARÁSAR 4 —-

Skóli á morgun, hvað segið þið? Eru þið að gera eitthvað næs á sunnudagskvöldi??? :)

Ég var að borða spaghetti með afgöngum af dahl. Smá fusioneldhús hjá mér en mjög gott. Setti svona muldar kasjúhnetur, kotasælu og lime ofan á. Svo er ég að dunda mér að skrifa. 

Ég er endurnærð og spennt fyrir þessari viku!! Ef þið náið ekki að svara í kvöld, ekkert stress. Segið mér samr frá deginum ykkar!

Bestu kvðejur, Katla sæta besta ykkar allra

Logi Logi Logason talar ekki mikið. Í staðinn jánkar hann og leyfir brosinu að frjósa á andlitinu sínu á meðan aðrir tala. Í morgun byrjaði hann samt að tala. Það ætlaði aldrei að gerast. Hann var ekki búinn að segja stakt orð, ekki einu sinni góðan daginn. Ég var hins vegar búin að segja honum allt frá vinkonu minni sem var að byrja í master í kvikmyndafræði, evrópsku bíómyndinni sem ég fór á í gær og manni sem í kynntist í Belgíu í fyrra. En svo… Bara svona allt í einu… 

“Hausinn minn rúmar 3,1 lítra.” 

Ég beið eftir samhengi. Gerði eins og hann gerir, brosti og jánkaði. Skildi ekki alveg hvað ég hafði gert til að verðskulda þessar upplýsingar. Kannski var það af því að ég hafði helt upp á kaffi fyrir hann. Hann tók við bollanum og bar hann saman við hausinn sinn.

“Hvað heldurðu að þessi bolli sé stór?” spurði hann.

Ég er alls ekki góð í að horfa á hluti og segja hvað þeir eru stórir. Ég yppti öxlum og beið eftir því að hann myndi svara sinni eigin spurningu. Átti reyndar kannski von á því að hann myndi svara henni í hljóði. Hann yggldi sig. Ég sá einhverjar tölur myndast á vörum hans en hann hljóðaði þær ekki. Síðan smjattaði hann og dró inn andann.

“Ætli það þyrfti ekki tíu svona bolla, kannski 12.”

Bollastellið var úr einhverju dánarbúi. Ekki neinu tengdu mér reyndar, en svo sagði maðurinn þegar mér áskotnaðist það. Mögulega sagði hann líka “heldra fólk” við mig þegar hann rétti mér kassann, en ég er samt ekki viss. Þetta var allavega fínasta bollastell, blátt með mynd af máfum á.

“Já, einmitt. Af hverju ertu að pæla í þessu?” spurði ég. 

Logi Logi Logason roðnaði. Hann lagði niður bollann og krosslagði handleggi. 

“Sko…” sagði hann en ég fann að þetta var ekki byrjunin á neinni skýringu. Hann var ennþá ekki tilbúinn að tala. Hann hafði bara misst þetta út úr sér. Ég tók við orðinu eins og vanalega, til að bjarga honum úr sjálfheldunni: “Ég held að það sé of mikið vatn í mínum haus, ég held að ég sé með svona ógreint vatnshöfuð. Ég finn það ef ég ýti hér.”

------------------------------

Ég var alveg viss um að Logi Logi Logason hataði mig þegar við kynntumst. Við vorum að vinna saman. Hann var rosamyndarlegur gaur. Allar stelpurnar voru skotnar í honum úr fjarlægð, en ég gat samt aldrei munað eftir andlitinu hans. Ég þekkti hann bara á hárinu. Við stóðum hlið við hlið og pússuðum hnífapör, og ég var að reyna að kynnast honum. Ég spurði hann að öllum spurningunum sem ég hafði lært að spyrja: 

1. Ertu í námi?

                -(ef já)-

1. Hvaða námi?

      -(Hér er möguleiki á að skjóta inn hvern maður þekkir sem er í sambærilegur námi)-

1. Hvernig er það?
2. Áttu einhver áhugamál? 

        -(Fjórða spurningin á það til að hljóma barnalega en hún er líklegust til árangurs.)-

Svörin hans Loga Loga Logasonar voru einstrengingsleg og rækilega vel innrömmuð með þögn. Á þessum tíma kunni ég ekki að haga mér í þögninni. Ég pússaði hnífapörin á leifturhraða í von um að hann myndi smitast af ákafa mínum. Þegar engin af spurningunum þróaðist í alvöru samræður gafst ég upp. Tók við keflinu og sagði honum frá framkvæmdunum sem voru að eiga sér stað í nýju íbúðinni minni og konunni sem bjó þá fyrir ofan mig. Hann reyndi ekki að koma inn orði, stóð bara með frosið bros, pússaði hnífana og jánkaði í þau fáu skipti sem ég þurfti að anda.

Hann hlaut eiginlega að hata mig… það þegir enginn svona mikið með fólki sem manni líkar vel við. 

--------------

Í dag myndi ég alveg kalla okkur vini. Við vinnum ekki lengur saman en hann kemur í kaffi einu sinni í viku. Það er lítið að gera hjá okkur báðum og við höfum gott af félagsskapnum. Honum finnst ég kannski óþarflega hress, en ég er viss um að hann hefur lúmskt gaman af því.  Ég fór frá því að tala um vatnshöfuð í að tala um heimafæðingar. Svo sagði ég honum frá símtali sem ég átti við mömmu, manninum sem seldi mér hjól fyrir ári síðan og afa vinkonu minnar sem gerir við úr á Laugarveginum.

Þegar ég sagði honum frá úrsmiðinum brosti hann smá, en brosið fraus ekki. Því nánari sem við höfum orðið, því sjaldnar brosir hann og jánkar. Hann þarf ekki lengur að sanna fyrir mér að hann er að hlusta.

Þegar mér datt ekkert meira í hug til að segja stóð ég upp til að búa til meira kaffi. Útum gluggann sá ég máfa alveg eins og á bollunum. Ég sneri mér snögglega við og ætlaði að benda Loga Loga Logasyni á fuglana, en hann var fyrri til máls.

Logi Logi Logason: “Áttu fötu?”

“Á ég fötu?” hváði ég.

“Já.” svaraði hann.

-Þögn í 4 sekúndur-

“Kannski á ég fötu, hvað ertu spá?”

Logi Logi Logason var skælbrosandi, en hann horfði ekki á mig heldur á máfana fyrir utan gluggann. 

Logi Logi Logason: “Þú getur mælt rúmmál höfuðsins ef þú átt fötu…”

-Þögn í 3 sekúndur-

Ég: “Af hverju ertu-”

Logi Logi Logason: “Þú barmafyllir fötuna og dýfir hausnum ofan í. Svo þarf bara að mæla hversu mikið vatn er eftir í fötunni…”

-Þögn í 2 sekúndur-

Ég: “Já, en hver er-”

Logi Logi Logason: “Þú þarft bara að hafa það á hreinu hversu marga lítra fatan rúmar. Ég get lánað þér mína. Hún er akkúrat fimm lítrar.”

Seinna um daginn komst ég að því að ég er með óvenju smátt höfuð. Ekki nema 2,7 lítrar.